ZNAKOWARKI TAMPONOWE

Metoda ta znajduje szczególnie zastosowanie do drukowania kolorowych oznaczeń na częściach z tworzyw sztucznych lub innych materiałów pokrytych warstwą farby lub lakieru np.: do nadruku skali prędkościomierzy, wskaźników poziomu oleju, temperatury wody itp. Drukowanie to polega na przenoszeniu filmu farby na przedmiot ze specjalnie przygotowanej matrycy, w której wytrawiony jest wzór znaku w postaci negatywowej. Matryca pokrywana jest farbą, która po przesunięciu zabieraka pozostaje jedynie w wytrawionych rowkach. Za pomocą silikonowych stempli farba ta przenoszona jest na znakowany wyrób. Miękkie silikonowe stemple umożliwiają przenoszenie filmu farby nie tylko na płaskie powierzchnie, ale również na powierzchnie okrągłe i zakrzywione, przy czym nadruk na powierzchniach okrągłych realizowany jest dodatkowo  poprzez  obrót  przedmiotu  znakowanego.

ZNAKOWARKI GORĄCO-STEMPLOWE

Metoda ta stosowana jest wyłącznie do znakowania części z tworzyw sztucznych. Polega ona na odciśnięciu określonego znaku na powierzchni tworzywa za pomocą rozgrzanego stempla, który uplastycznia warstwę wierzchnią wyrobu w miejscu znakowanym powodując powstanie trwałego odcisku. Pomiędzy stemplem a przedmiotem znajduje się specjalna folia o określonym kolorze, dzięki czemu odciśnięty znak przybiera barwę zastosowanej folii. W ten sposób drukuje się np. białe oznaczenia na przełącznikach zmiany świateł i kierunkowskazach samochodów, numery seryjne obwodów  przełączników,  kółka  liczników  kilometrów  itp.

ZNAKOWARKI ATRAMENTOWE

Metoda ta nadaje się głównie do znakowania opakowań, ale także może służyć do znakowania wyrobów. Szczególnie często wykorzystywana jest do drukowania kodów kreskowych oraz dat produkcji wyrobów. Metoda ta polega na natryskiwaniu odpowiednio przygotowanego atramentu na znakowane powierzchnie. Atrament przepływa przez szereg dysz i osiada na powierzchni zgodnie z wprowadzonym do sterownika  wzorem  znaku.

ZNAKOWARKI LASEROWE

Znakowanie laserem jest najnowszą i najnowo-cześniejszą metodą znakowania części. Szczególnie nadaje się do znakowania wyrobów w produkcji wielkoseryjnych takich jak na przykład łożysk tocznych, pierścieni tłokowych, zaworów silników itp. Czas znakowania wyżej wymienionych części wynosi około 1-3 sek. Laserową maszynę znakującą umieszcza się w liniach montażowych. Generator wraz z rezonatorem wytwarzają wiązkę laserową, która za pomocą soczewki ogniskowana jest na znakowanym obiekcie. Generator przekazuje sygnały do rezonatora za pomocą światło-wodu. Sterowanie procesem znakowania odbywa się za pomocą specjalnego programu komputerowego.

ZNAKOWARKI ELEKTROTECHNICZNE

Metoda znakowania elektrochemicznego znajduje szerokie zastosowanie w produkcji części metalowych, które nie są malowane lub poddawane obróbce cieplnej, lub których powierzchnie nie są ulepszane procesem utleniania lub azotowania. Szczególnie dobrej jakości znaki uzyskuje się na powierzchniach obrabianych mechanicznie lub pokrytych metalowymi powłokami ochronnymi (np. chromowanych)
Znakowanie to polega na elektrochemicznym trawieniu warstwy wierzchniej w obszarze ograniczonym przez specjalnie przygotowany wzornik, w którym odzwierciedlane są takie znaki jak: logo firmy, numer seryjny, nazwa producenta itp. Wzornik wykonany jest najczęściej ze specjalnie naświetlonej tkaniny w taki sposób, że po dociśnięciu głowicy do części znakowanej prąd przepływa jedynie w obszarze naświetlonym tkaniny utleniając w tym obszarze warstwę wierzchnią. Głębokość trawienia wynosi około 5 mm i zależy od rodzaju powierzchni drukowanej oraz od parametrów znakowania, którymi są siła docisku, napięcie prądu oraz rodzaj elektrolitu.

ZNAKOWARKI IGŁOWE

Metoda ta znajduje zastosowanie, gdy jest potrzeba trwałego oznakowania części, w której ubytek warstwy wierzchniej będący wynikiem zużycia ściernego nie spowoduje zaniknięcia znaku, lub gdy ze względów technologicznych nie jest możliwe zastosowanie znakowania elektrochemicznego lub laserowego.
Wyróżnione są dwie metody znakowania igłowego. Pierwsza to metoda igłowa wibracyjna. Polega ona na oscylacyjnym uderzaniu specjalną igłą w znakowany przedmiot. Ruch igły w kierunkach x i y sterowany jest za pomocą silników krokowych. Otrzymany znak składa się z wielu pojedynczych punktów tworzących linię. Druga metoda to znakowanie za pomocą igły rysującej. W tym przypadku igła nie wykonuje ruchu oscylacyjnego a jedynie poprzez pneumatyczny docisk i posuw w płaszczyźnie x-y odkształca plastycznie warstwę wierzchnią pozostawiając na powierzchni żądany znak.